Halloween

Siedzę na koi zakutany po uszy. Zimno na zewnątrz jak cholera. Dogrzewam się piekarnikiem, ale to żadne grzanie. Jak go tylko wyłączę - łódka się natychmiast wyziębia. Siedzę więc pod śpiworem, czapka na głowie, a na stopach podwójne skarpetki. Siedzę i słucham jak w kościele na rynku grają na dzwonach. To się chyba karylion nazywa. Słucham i myślę o tych wszystkich, których już nie ma na tym świecie. O ojcu, o dziadkach. Myślę też o tym, że jestem już w takim wieku, że zanim się obejrzę - zacznę żegnać własnych przyjaciół.

Mam nadzieję, że uda mi się wychować Martynę tak, żebym nigdy nie musiał się przebierać i chodzić z nią po sąsiedztwie zbierając cukierki. Niech się bawi i cieszy życiem od najmłodszych lat, ale niech wie, że jest jeden dzień w roku, kiedy dobrze jest się nie śmiać. A zamiast tego pomyśleć o tym, że kiedyś nas też nie będzie

Mówcie mi Noe

Powoli się rozpędzam. Jeszcze ze dwa miesiące i zacznę regularnie pisać. :)))


 

Przyszło mi do głowy, że taki videoblog może być sposobem na deficyt prądu na łódce. Choć z drugiej strony, to za dwa tygodnie powinienem być w marinie, a wtedy problem braku prądu zniknie.

Szybki update 2.0

Problem ze mną jest taki, że sobie lubię posiedzieć nad klawiaturą... a to kosztuje prąd... a z pradem u mnie krucho. Okazuje się, że baterii w  lapku wystarcza na pół posta, albo nawet i mniej. A potem, jak już te cholerne baterie naładuję to wena przechodzi i posty wiszą w archiwum czekając na dokończenie. Mam o czym pisać i nie chcę polecieć "po łebkach".

Wczoraj szukałem na ebay'u klasycznej maszyny do pisania. Może to wam pokaże w jakiej desperacji jestem :)))) Wprawdzie maszynopisu nie da się wkleić na bloggera, ale zawsze można przepisać to, co się urodzi na papierze. Trochę to pokręcone ale może zda egzamin :)))

Żeby utrzymać blog przy życiu wklejam moją produkcję filmową. O życiu i innych pierepałach będzie później.



część 2
część 3
część 4

Zbieram się w sobie, serio :)))))

Ps) Daria, dzięki za link do Matta Hardinga. Zapomniałem o nim, a tu taka niespodzianka.

Szybki update

Czy ktoś mi powie, jak tu dalej żyć? :)))

Pojawiła się na świecie 10 lipca, ma na imię Martyna i poprzestawiała mi całe życie.

A teraz update. Nic nie piszę, bo mieszkam na jachcie nie podpiętym do prądu, i ledwo się wyrabiam z bilansem energetycznym. W sumie nie jest źle poza tym, że ten szkrab piętro wyżej nieźle mi w życiu namieszał.

Wracam

... za jakiś miesiąc. Na razie tylko jedno zdjęcie. Bo widzicie moi drodzy, wytrwali czytelnicy, chciałem wam donieść, że kupiłem sobie dom. Tak, dom - cztery ściany, dach i zamek w drzwiach. Tylko fundamentów nie ma. A wygląda tak:

Do zobaczenia za miesiąc. W nowym życiu. Takim bez stałego adresu zamieszkania.

Post scriptum

No dobra... pe-es będzie, bo widzę, że muszę coś wytłumaczyć. Dostałem parę maili, z których wynika, że w poprzednim poście napisałem nie do końca to, co chciałem.

Zawieszam pisanie bloga bo nie chcę się użalać. Dostałem od życia po dupie i muszę się pozbierać. Tak jestem skonstruowany, że w takich przypadkach górę we mnie bierze "psi bichejwior". Co to znaczy? Ano to, że tak jak zbity pies zwija się w kącie i liże rany, tak samo i ja wycofuję się w cień i czekam, aż "złe" przejdzie. A w tym czasie nie jestem nastrojony zbyt radośnie do życia. I ten niezbyt radosny nastrój dominowałby na blogu przez najbliższy czas. A tego nie chcę. Dlatego, przez jakiś czas, wolę nic nie pisać. Ale to nie znaczy, że zamierzam porzucić pisanie - zbyt dużą frajdę mi to sprawia.

A Saoirse sprzedaję nie dlatego, że postanowiłem skończyć z żeglarstwem. Ci z was, którzy tak pomyśleli powinni mieć większą wiarę w siłę ludzkich marzeń. Jakiś czas temu napisałem, że od teraz aż do śmierci będę miał jacht. I tak będzie. 

Saoirse idzie na sprzedaż bo przyszedł czas na większy jacht.

Do zobaczenia za dwa-trzy miesiące.

I to by było na tyle...

Moja umiejętność rozwiązywania zadań aplikowanych mi przez rzeczywistość osiągnęła poziom krytyczny. A właściwie to przekroczyła ten poziom. Taki eufemizm mający oznaczać, że mam dosyć.

Szedłem dzisiaj ulicą i nagle mnie olśniło: Koterski jak wymyślał postać Adasia Miałczyńskiego to przepowiadał moją przyszłość. A to oznacza, że nie ma sensu walczyć - koniec i tak jest wiadomy. W związku z tym przywołuję zdanie, które miało tu trafić jakiś czas temu:

"Zawieszam pisanie bloga na czas nieokreślony. Wrócę, jak mi się w końcu coś uda". 

Pozdrawiam wszystkich zaglądaczy. Zajrzyjcie tu za jakiś czas, może coś się zmieni. Choć wątpię, żeby to się stało szybko.

Z wyrazami szacunku

Autor bloga

Ps) Jeśli ktoś chce kupić Saoirse jest na sprzedaż - 26 tys pln. Kontakt na maila. 
To nie jest żart.