Zaczęło się, kiedy poznałem
Tomków Hipopotamowych. Na ich stronie trafiłem na swój pierwszy podróżniczy blog
Czytałem ten blog, i nie mogłem wyjść z osłupienia. No bo... jak to tak?! Rok czasu... w podróży... bez celu... bez pracy... pod namiotem... w hotelu?!!! A przyszłość?! Kariera?! Odpowiedzialność?! Nie jest tak, że nigdy wcześniej nie słyszałem o takim podróżowaniu. W trakcie studiów byłem na paru slajdowiskach, poznałem paru ludzi, którzy spędzali całe wakacje jeżdżąc po Azji. Ale to było wyjazdy trwające dwa-trzy miesiące a nie rok!!! I skąd on na to wziął pieniądze?! Pierwszy raz w życiu miałem sposobność obserwowania podróżowania niemalże z dnia na dzień. I to było jak grom z jasnego nieba.
A potem zacząłem szukać innych.
Blog pary, która po kilku latach pracy w Singapurze zdecydowała się wrócić do Polski na motorze. Powrót miał trwać 15 miesięcy, w czasie których zamierzali przejechać Azję i Afrykę. Kiedy dojechali w końcu do Maroka, i szykowali się do przeskoku na Gibraltar, okazało się, że jeszcze nie są gotowi wracać. Zapakowali więc motocykl w skrzynię i przeprawili się do Ameryki Południowej. A potem była jeszcze Australia, znowu Singapur, znowu Azja, choć tym razem inną trasą, i w końcu powrót do Polski. Podróż zajęła im zamiast planowanych 15 miesięcy - 44 miesiące!!!
Para... artystów (graficy, agencje reklamowe, scenografie, komiks... itp) w drodze od listopada 2008. Rzucili wszystko, wynajęli dwa warszawskie mieszkania i mając, dzięki temu budżet w wysokości 20 USD dziennie, wyjechali w świat z postanowieniem, że już nie wrócą. Na początku nie mogłem ścierpieć ich maniery pisania. Wszystkimi zakamarkami tekstu wychodziła z nich "warszawka". Taka, której tak bardzo nie lubię, czyli przerost formy nad treścią. Może właśnie dzięki temu są najlepszym przykładem, że życie w drodze prostuje nawet najbardziej zwichrowaną wizję rzeczywistości. Dwa lata musiało minąć, zanim motto ich własnej strony nabrało sensu: "moze bys od czasu do czasu nabral troche dystansu do siebie i do twojej wiekopomnej roli, jaka odgrywasz w dziejach swiata".
Para, która wyjechała do Mongolii, żeby zobaczyć zaćmienie słońca. Potem mieli zamiar, w kilka miesięcy, przejechać przez Azję Południowo-wschodnią i Polinezję, żeby znowu zobaczyć zaćmienie na Wyspach Marshalla. Potem była Australia samochodem, Nowa Zelandia rowerami i Ameryka Południowa na motorach. Nie mam siły przebijać się przez ten blog jeszcze raz, ale mam wrażenie, że oni też nie planowali podróży dookoła świata. Jak mi się wydaje to zakończyć ją mieli na Polinezji. Tak czy owak - dwa i pół roku w drodze.
Blog Kuby Fedorowicza. Młody chłopak, który postanowił zrobić sobie gap year w Ameryce Południowej. Wyjechał na rok bez znajomości języka hiszpańskiego i z nastawieniem mocno "warsiawskim". A wrócił po dwóch latach, z biegłym hiszpańskim i po niesamowitej wewnętrznej przemianie. Najbardziej nieprawdopodobną historią, w całej jego podróży, był rejs jachtostopem na Antarktydę.
Od dwóch i pół roku w drodze i nic nie wskazuje na to, że wrócą w ciągu najbliższych lat. Autostopem przez Azję, kupionym samochodem przez Australię i jachtostopem po Polinezji. Obecnie w Tajlandii.
Młoda para, która w drodze jest już od 1.5 roku. Właśnie zrezygnowali z kilkumiesięcznej wyprawy jachtostopem z Polinezji na Alaskę rzucając monetą. Zamiast tego pojadą do Ameryki Południowej ...coś więcej trzeba pisać?
W sumie to nie bardzo wiem co mam napisać. Carina wymyka się wszelkim schematom. Jest Estonką, która od lipca 2007 roku jest ciągle w drodze. To co ją odróżnia od innych jest fakt, że podróżuje właściwie bez pieniędzy. Kiedy parę miesięcy temu musiała wrócić z Argentyny do Estonii, żeby odnowić paszport, znajomi zrobili zrzutkę, żeby kupić jej bilet. Zresztą... myślałem, że to już koniec podróży, a ona dwa tygodnie po wylocie była z powrotem w Argentynie. Myślę, że jeszcze wiele lat upłynie zanim wróci do domu. Jeśli w ogóle wróci...
To tylko kilka. Były też blogi żeglarskie:
Para Polaków, którzy spędzili dwa lata studiując w Stanach. Udało im się w tym czasie zaoszczędzić 10 tys. dolarów. Za 1500 kupili dziewięciometrowy stary jacht, włożyli w jego remont zawrotną kwotę 1500 dolarów i popłynęli do Polski. Zajęło im to dwa lata. W tym czasie zwiedzili całe Karaiby, Wschodnie wybrzeże USA, Azory i oczywiście wybrzeże Europejskie. Rok po powrocie, nie mówiąc nic nikomu, popłynęli Whisperem na Spitsbergen. Nieżeglarzom powiem, że moim zdaniem, za ten rejs powinni być nominowani do nagrody Rejs Roku.
Wszedłem dzisiaj na tą stronę pierwszy raz od dłuższego czasu. Okazuje się, że Piotrek postanowił napisać ją od nowa, dlatego daty postów są z 2011 roku. Podróż miała miejsce w latach 2007-2008.
Para warszawskich yuppie (pierowiec i dziennikarka) wiosną 2006 roku rzucają wszystko i ruszają z zamiarem opłynięcia świata jachtostopem. W ciągu roku docierają na Karaiby, tam podejmują pracę jako załoga charterowego katamarana. Kupują nieduży, stalowy jacht i przez kolejne dwa lata pracują i remontują ich nowy dom. A potem Aruba, Jamajka, Kuba, Panama itd. Blog powoli umiera, ale obserwowanie ich drogi przez te wszystkie lata wiele mi dało. Otworzyło oczy na wiele spraw, a osobisty (mailowy) i bardzo serdeczny kontakt z nimi, bardzo w tym pomógł.
Czy muszę pisać, w jaki sposób mnie te blogi inspirują? To, co nas trzyma w miejscu to strach, a dzięki takim ludziom dociera do mnie, że da się, że nie ma się czego bać. Ale jest kilka szczególnych przemyśleń, które mam dzięki tytm blogom.
1) Biedni ludzie nie jeżdżą po świecie. Oni tylko lubią takich zgrywać. Budżet Tamtaram to 20 USD dziennie. Planowany przed wyjazdem budżet Singapore2polad to 30USD/dzień. W połowie drogi napisali, że mieszczą się w 20USD. A to oznacza 7000USD rocznie, czyli w ich przypadku podróż kosztowała ok. 25 tys.USD. A to są już bardzo konkretne pieniądze. Pieniądze, które trzeba mieć przed wyjazdem. I dochodzimy do...
2)
Zmiana stylu życia na ultraoczędny. Mniej więcej rok temu, w trakcie pobytu w Birmie, Tamtaram dostali propozycję wydania książki. Nie da się być ciągle w drodze i pisać - do tego potrzeba spokoju. Wynajęli więc sobie
taki domek z
takim oto widokiem Za ten domek płacili 9 USD dziennie. Czyli 6 funtów, czyli 4 gałki lodów na pasażu w Portsmouth. Już wiecie o co mi chodzi? Różnie mi z tym oszczędzaniem wychodzi, ale od jakiegoś czasu nie kupiłem sobie żadnego zbędnego ciucha. Właściwie to nie kupiłem niczego, co nie byłoby mi absolutnie niezbędne. Teraz zbliżam się do etapu niekupowania lodów :)
3)
Chcę żeglować a nie stać na kotwicy. O co mi teraz chodzi? Otóż całe życie marzyłem, że kiedyś wsiądę na jacht i popłynę w siną dal. Będę mieszkał tam, gdzie będę chciał, żył tak, jak będzie mi wygodnie. Jak się skończą pieniądze to zarobię tyle, ile będzie trzeba. Jednym słowem będę żył jak Ludomir Mączka czy Jerzy Radomski. Ale zanim się to stało, trafiłem na blogi ludzi, którzy żyją takim właśnie życiem. Chodzi mi przede wszystkim o Youyou ale też o
Beatę i Tomka Lewandowskich. I okazało się, że ich życie niewiele różni się od życia ludzi na lądzie. Może poza tym, że żeby po dniu pracy położyć się spać, żeglarze muszą "pedałować" na wiosełkach przez pół zatoki, żeby dostać się na własny jacht. Żeglowania poza horyzont w tym życiu praktycznie nie ma. A mnie nie o to chodzi. Najzabawniejsze jest to, że przez trzy lata jakie minęły od kiedy kupiliśmy jacht, wypływaliśmy więcej mil morskich na zapłaconych rejsach, niż na własnym jachcie. A to prowadzi do jednego wniosku - trzeba kupić jacht, który będzie jednocześnie biznesem. Nie jest to łatwy kawałek chleba, ale obserwując jachty takie jak
sv Berg, coraz bardziej się przekonuję do tego, że to właśnie o to mi chodzi. Daleka droga przede mną ale warto powalczyć. Oczywiście, w międzyczasie nie zrezygnuję z własnego jachtu i powiem szczerze, że mam nadzieję, że w tym roku, w końcu, zamieszkam na wodzie. A przynajmniej - przeprowadzę się nad morze.
Ale już dosyć o sprawach pragmatycznych. Najważniejsze w tych blogach jest to, że nie pozwalają zasnąć. I pokazują, że ten świat, ten za horyzontem, oprócz tego że jest tak wspaniały, to jednocześnie jest taki... zwykły. A poza tym... Nie bardzo wiem jak to napisać, więc posłużę się cytatem z podsumowania podróży Kuby Fedorowicza:
Antarctica from
bezsensu.studio on
Vimeo.
"Jestem w domu i dopiero teraz, po wszystkim, trafia mnie ile rzeczy dzieje się tak naprawdę w tym samym momencie we wszystkich miejscach na ziemi. Przywołuje w myślach obrazy z Meksyku, gwarne targi Gwatemali i Ekwadoru, kolor tablic rejestracyjnych peruwiańskich samochodów mknących przez pustynie, a także zastanawiam się co robią w tym momencie gdzieś tam ci wszyscy ludzie, których minąłem… A przecież to tylko niewielka część Ziemi! Mam to wszystko w pamięci, kolory, zapachy, uśmiechy i krajobrazy – jeszcze to we mnie siedzi, ale po raz kolejny dochodzę do wniosku, że nie ma sensu tego ogarniać w ogóle, myśleć o tym. Bo ciekawe jest też tutaj i teraz, a co więcej, można tego dotknąć i coś z tym zrobić. Na to, co się dzieje tam, nie mam większego wpływu, przynajmniej w większości kwestii. Jasne, że mogę oszczędzać energię, segregować śmieci i jeździć rowerem ale teraz nie o tym mówię..."
Warto wyjechać, nawet na parę lat, tylko po to, żeby po powrocie napisać coś takiego.
